Txina urtze handiko molibdenozko pina altzairua urtzeko fabrikatzailea eta hornitzailea

altzairua urtzeko molibdenozko pin urtze altua

altzairua urtzeko molibdenozko pin urtze handiko puntako irudia

Deskribapen laburra:

Molibdenoa bere urtze-puntu altuagatik ezaguna da, eta tenperatura altuko hainbat aplikaziotarako material baliotsua da, altzairua urtzeko eta beste prozesu industrial batzuetarako barne. Molibdenoaren urtze-puntu altuari esker, 2.623 gradu Celsius ingurukoa (4.753 gradu Fahrenheit), muturreko tenperaturak jasateko aukera ematen du, eta beste material batzuk urtu edo degradatuko liratekeen inguruneetan erabiltzeko egokia da.

Bidali mezu elektronikoa Deskargatu PDF moduan

Produktuaren xehetasuna

Produktuen etiketak

Zein elementuk dituzte urtze-puntu altuak?

Hainbat elementu ezagunak dira fusio-puntu altuengatik, eta horrek baliotsu bihurtzen ditu hainbat aplikazio industrial, zientifiko eta teknologikotarako. Urtze-puntu oso altuak dituzten elementu batzuk hauek dira:

1. Wolframioa: wolframioa metal guztien urtze-punturik altuena du, gutxi gorabehera 3.422 gradu Celsius (6.192 gradu Fahrenheit). Urtze-puntu berezi honek tungstenoa oso baliotsua da tenperatura altuko aplikazioetan, hala nola industria aeroespazialean, kontaktu elektrikoetan eta tenperatura altuko labeetan.

2. Renioa: renioak elementu guztien artean hirugarren urtze-punturik altuena du, 3.180 gradu Celsius (5.756 gradu Fahrenheit inguru). Renioaren urtze-puntu altuari eta higadurari eta korrosioari aurre egiteko erresistentziari esker, tenperatura altuko aplikazioetan erabil daiteke, aeroespazialetako eta industriako gas-turbinetako motorrentzako superaleazioetan barne.

3. Osmioa: Osmioak 3.033 gradu Celsius (5.491 gradu Fahrenheit) inguruko urtze-puntua du, eta oso urtze-puntu altua duen elementuetako bat da. Osmioa tenperatura altuko aleazio batzuetan eta gogortasun eta korrosioarekiko erresistentzia oso handia eskatzen duten aplikazio berezietan erabiltzen da.

4. Tantalioa: tantalioak 3.020 gradu Celsius (5.468 gradu Fahrenheit) urtze-puntu altua du gutxi gorabehera. Tantalumaren urtze-puntu altuak eta korrosioarekiko erresistentzia bikainak baliotsua egiten dute prozesatzeko ekipo kimikoetan, tenperatura altuko labeen osagaietan eta osagai elektronikoetan.

5. Molibdenoa: molibdenoak urtze-puntu altua du, gutxi gorabehera 2.623 gradu Celsius (4.753 gradu Fahrenheit). Molibdenoaren urtze-puntu altuak eta tenperatura altuetan duen eroankortasun termiko eta sendotasun bikainak baliotsua egiten dute tenperatura altuko hainbat aplikaziotarako, aeroespaziala, defentsa eta industria prozesuetarako barne.

Elementu hauek urtze-puntu altuengatik balioesten dira, muturreko tenperaturetan egitura-osotasuna eta errendimendua mantentzea ahalbidetzen baitute. Beren propietate bereziek funtsezkoak bihurtzen dituzte materiala bero eta estres termiko handia jasaten duten aplikazioetarako.

Zein faktorek eragiten dute urtze-puntuan?

Substantzia baten urtze-puntuan hainbat faktorek eragiten dute, besteak beste, molekula arteko indarrak, egitura molekularra eta kanpoko presioa. Hona hemen substantzia baten urtze-puntuan eragina duten funtsezko faktore batzuk:

1. Molekulen arteko indarra: molekulen arteko indar intermolekularraren indarrak eragin handia du urtze-puntuan. Molekularteko indar indartsuak dituzten substantziek, lotura ionikoak edo kobalenteak adibidez, oro har, urtze-puntu altuagoak dituzte. Adibidez, metal eta konposatu ionikoek fusio-puntu altuak izan ohi dituzte, lotura-indarren indarra dela eta.

2. Tamaina eta forma molekularra: molekulen tamainak eta formak urtze-puntuan eragiten du. Egitura konplexuagoak dituzten molekula handiagoek, oro har, urtze-puntu altuagoak dituzte azalera handitu eta intermolekular arteko interakzio indartsuagoak direla eta. Alderantziz, molekula txikiagoek, esferikoagoek, urtze-puntu baxuagoak izan ditzakete.

3. Polaritatea: molekula polarrek karga banaketa irregularra dute eta molekula ez-polarrek baino urtze-puntu altuagoak izan ohi dituzte. Hau da molekula polarrek erakargarritasun intermolekular indartsuagoak erakusten dituztelako, hala nola dipolo-dipolo elkarrekintzak eta hidrogeno loturak.

4. Kristal-egitura: kristal-sare solido bateko partikulen antolamenduak urtze-puntuan eragiten du. Kristal-egitura ondo ordenatuta eta estuan bilduta duten substantziek, oro har, urtze-puntu altuagoak dituzte egitura gutxiago antolatuak dituztenek baino.

5. Presioa: Zenbait kasutan, substantzia baten urtze-puntua kanpoko presioaren eraginpean dago. Esaterako, presioa handitzeak substantzia jakin batzuen urtze-puntua igo dezake, batez ere presio handietan portaera ezohikoa dutenena.

6. Ezpurutasunak: Substantzia batean ezpurutasunak egoteak bere urtze-puntua jaisten du. Ezpurutasunak sarearen egitura erregularra apurtzen du, substantziak solidotik likidora pasatzea erraztuz.

7. Isotopo-konposizioa: Isotopo-konposizioa, batez ere elementuen konposizio isotopikoa, urtze-puntuan eragina izan dezake. Masa atomiko ezberdineko isotopoek urtze-puntu apur bat desberdinak izan ditzakete elkarrekintza atomiko desberdinengatik.

Faktore hauek ulertzea funtsezkoa da substantzia ezberdinen urtze-portaera aurreikusteko eta azaltzeko. Faktore horien elkarrekintza kontuan hartuta, zientzialariek eta ingeniariek materialen propietate fisikoak eta baldintza ezberdinetan nola jokatzen duten ezagutzeko aukera dute.