Wolfram, czyli wolfram, to pierwiastek chemiczny o symbolu W i liczbie atomowej 74. Nazwa wolfram pochodzi od dawnej szwedzkiej nazwy minerału wolframianowego scheelitu, wolframu lub „ciężkiego kamienia”. Wolfram to rzadki metal występujący naturalnie na Ziemi, prawie wyłącznie w połączeniu z innymi pierwiastkami w związkach chemicznych, a nie sam. Został zidentyfikowany jako nowy pierwiastek w 1781 r., a po raz pierwszy wyizolowany jako metal w 1783 r. Do ważnych rud zalicza się wolframit i scheelit.

Wolny pierwiastek jest niezwykły ze względu na swoją wytrzymałość, zwłaszcza fakt, że ma najwyższą temperaturę topnienia ze wszystkich odkrytych pierwiastków, topiąc się w temperaturze 3422 ° C (6192 ° F, 3695 K). Ma również najwyższą temperaturę wrzenia, wynoszącą 5930 ° C (10706 ° F, 6203 K). Jego gęstość jest 19,3 razy większa od wody, porównywalna z uranem i złotem i znacznie większa (około 1,7 razy) od ołowiu. Wolfram polikrystaliczny jest materiałem z natury kruchym i twardym (w normalnych warunkach, gdy nie jest połączony), co utrudnia obróbkę. Jednakże czysty wolfram monokrystaliczny jest bardziej plastyczny i można go ciąć piłą do metalu z twardej stali.

Wiele stopów wolframu ma liczne zastosowania, w tym włókna żarówek, lampy rentgenowskie (jako włókno i tarcza), elektrody do spawania łukowego w gazie wolframowym, superstopy i osłony przed promieniowaniem. Twardość i duża gęstość wolframu nadają mu zastosowania wojskowe w pociskach penetrujących. Związki wolframu są również często stosowane jako katalizatory przemysłowe.

Wolfram to jedyny metal z trzeciej serii przejściowej, o którym wiadomo, że występuje w biomolekułach kilku gatunków bakterii i archeonów. Jest to najcięższy pierwiastek niezbędny dla każdego żywego organizmu. Jednakże wolfram zakłóca metabolizm molibdenu i miedzi i jest nieco toksyczny dla bardziej znanych form życia zwierzęcego.