Wybór najlepszej elektrody wolframowej do konkretnego zastosowania zależy od takich czynników, jak rodzaj spawania, materiał spawalniczy i prąd spawania. Jednakże niektóre powszechnie stosowane elektrody wolframowe obejmują:

1. Elektroda wolframowa torowana: zwykle stosowana do spawania prądem stałym stali nierdzewnej, stopów niklu i tytanu. Mają dobre właściwości zajarzania łuku i stabilność.

2. Elektroda wolframowo-cerowa: odpowiednia do spawania prądem przemiennym i stałym, często używana do spawania stali węglowej, stali nierdzewnej, stopów niklu i tytanu. Mają dobre właściwości zajarzania łuku i niski współczynnik wypalenia.

3. Elektrody lantanowo-wolframowe: Są to uniwersalne elektrody odpowiednie do spawania prądem przemiennym i stałym stali węglowej, stali nierdzewnej, stopów niklu i tytanu. Mają dobrą stabilność łuku i długą żywotność.

4. Elektroda wolframowo-cyrkonowa: zwykle używana do spawania prądem przemiennym stopów aluminium i magnezu. Mają dobrą odporność na zanieczyszczenia i zapewniają stabilny łuk.

Aby określić najlepszą elektrodę wolframową do konkretnego zadania spawalniczego, należy skonsultować się ze specjalistą spawalniczym lub zapoznać się z przewodnikami dotyczącymi konkretnych zastosowań spawalniczych.

Wolfram nie jest silniejszy od diamentu. Diament jest jednym z najtwardszych znanych materiałów i charakteryzuje się wyjątkową twardością i wytrzymałością. Zbudowany jest z atomów węgla ułożonych w specyficzną strukturę krystaliczną, co nadaje mu wyjątkowe właściwości.

Wolfram natomiast jest bardzo gęstym i mocnym metalem o wysokiej temperaturze topnienia, ale nie jest tak twardy jak diament. Wolfram jest powszechnie stosowany w zastosowaniach wymagających dużej wytrzymałości i odporności na ciepło, takich jak produkcja narzędzi o wysokiej wydajności, styków elektrycznych i przemysł lotniczy.

Podsumowując, chociaż wolfram jest mocnym i trwałym materiałem, nie jest tak twardy jak diament. Diament pozostaje jednym z najtwardszych i najtrwalszych materiałów znanych człowiekowi.

Wolfram ma wyjątkowo wysoką temperaturę topnienia 3422°C (6192°F), co czyni go jedną z najwyższych temperatur topnienia spośród wszystkich pierwiastków. Istnieją jednak pewne substancje i warunki, które mogą stopić wolfram:

1. Wolfram sam w sobie: Wolfram można topić przy użyciu niezwykle wysokich temperatur wytwarzanych przez specjalistyczny sprzęt, taki jak elektryczne piece łukowe lub inne zaawansowane metody ogrzewania.

2. Stop wolframu i renu: Dodanie niewielkiej ilości renu do wolframu może obniżyć temperaturę topnienia stopu. Stop ten jest stosowany w niektórych zastosowaniach wysokotemperaturowych, gdzie wymagana jest niższa temperatura topnienia.

3. Wolfram można również stopić w obecności pewnych gazów reaktywnych lub w określonych warunkach w kontrolowanym środowisku.

Ogólnie rzecz biorąc, topienie wolframu wymaga ekstremalnych warunków ze względu na jego wysoką temperaturę topnienia, co na ogół nie jest łatwe do osiągnięcia.