Wolfram i jego stopy można z powodzeniem łączyć metodą spawania łukowego w gazie wolframowym,
spawanie łukiem wolframowym, spawanie wiązką elektronów i chemiczne osadzanie z fazy gazowej.

Oceniono spawalność wolframu i szeregu jego stopów skonsolidowanych metodami odlewania łukowego, metalurgii proszków lub chemicznego osadzania z fazy gazowej (CVD). Większość zastosowanych materiałów miała nominalną grubość blachy 0,060 cala. Stosowane procesy łączenia obejmowały (1) spawanie łukiem wolframowym w gazie, (2) spawanie lutowęglanem w gazie wolframowym, (3) spawanie wiązką elektronów i (4) łączenie metodą CVD.
Wolfram był z powodzeniem spawany wszystkimi tymi metodami, ale na solidność spoin duży wpływ miał rodzaj metali podstawowych i wypełniaczy (tj. proszki lub produkty odlewane łukowo). Na przykład spoiny w materiale odlewanym łukowo były stosunkowo wolne od porowatości, podczas gdy spoiny w produktach metalurgii proszków były zwykle porowate, szczególnie wzdłuż linii wtopienia. W przypadku spoin metodą łuku wolframowego w gazie (GTA) niestopowej blachy wolframowej o grubości 1/1 cala, minimalne podgrzanie wstępne wynoszące 150° C (która, jak stwierdzono, jest temperaturą przejścia metalu nieszlachetnego w kruchy) pozwoliło uzyskać spoiny wolne od pęknięć. Jako metale nieszlachetne stopy wolframu i renu nadawały się do spawania bez podgrzewania wstępnego, ale porowatość stanowiła również problem w przypadku produktów w postaci proszków stopów wolframu. Wydaje się, że podgrzewanie wstępne nie miało wpływu na porowatość spoiny, która była głównie funkcją rodzaju metalu nieszlachetnego.
Temperatury przejścia od ciągliwego do kruchego (DBIT) dla spoin łukowych z wolframem gazowym w różnych typach wolframu metodą metalurgii proszków wynosiły od 325 do 475°C w porównaniu do 150°C dla metalu nieszlachetnego i 425°C dla spawania wiązką elektronów wolfram odlewany łukowo.
Lutospawanie wolframu z różnymi spoiwami najwyraźniej nie zapewniało lepszych właściwości połączenia niż inne metody łączenia. Jako spoiwa lutowane stosowaliśmy Nb, Ta, W-26% Re, Mo i Re. Nb i Mo spowodowały poważne pęknięcia.

Łączenie metodą CVD w temperaturze od 510 do 560°C

wyeliminowało całą, z wyjątkiem niewielkiej ilości porowatości, a także wyeliminowało problemy związane z wysokimi temperaturami niezbędnymi do spawania (takie jak duże ziarna w spoinie i strefach wpływu ciepła).
Wstęp
Wolfram i stopy na bazie wolframu są rozważane pod kątem szeregu zaawansowanych zastosowań nuklearnych i kosmicznych, w tym urządzeń do konwersji termoelektrycznej, pojazdów powracających na rynek, wysokotemperaturowych elementów paliwowych i innych komponentów reaktorów. Zaletami tych materiałów jest połączenie bardzo wysokich temperatur topnienia, dobrej wytrzymałości w podwyższonych temperaturach, wysokiej przewodności cieplnej i elektrycznej oraz odpowiedniej odporności na korozję w określonych środowiskach. Ponieważ kruchość ogranicza ich wykonalność, użyteczność tych materiałów w elementach konstrukcyjnych w rygorystycznych warunkach pracy zależy w dużym stopniu od opracowania procedur spawania zapewniających połączenia o właściwościach porównywalnych z metalem nieszlachetnym. Dlatego też celem tych badań było (1) określenie właściwości mechanicznych złączy wytworzonych różnymi metodami łączenia kilku rodzajów wolframu niestopowego i stopowego; (2) oceniać skutki różnych modyfikacji obróbki cieplnej i techniki łączenia; oraz (3) wykazać wykonalność wytwarzania komponentów testowych odpowiednich do konkretnych zastosowań.
Przybory
Wolfram niestopowy m叮10 m. Największym zainteresowaniem cieszyły się grube blachy. Niestopowy wolfram objęty tym badaniem został wyprodukowany metodą metalurgii proszków, odlewania łukowego i chemicznego osadzania z fazy gazowej. Tabela 1 przedstawia poziomy zanieczyszczeń otrzymanych produktów metalurgii proszków, CVD i wolframu odlewanego łukowo. Większość mieści się w zakresach nominalnie występujących w wolframie

należy jednak zauważyć, że materiał CVD zawierał więcej niż zwykle ilości fluoru.
Dla porównania połączono różne rozmiary i kształty wolframu i stopów wolframu. Większość z nich stanowiły wyroby metalurgii proszków, chociaż niektóre materiały odlewane łukowo były również spawane. Do określenia wykonalności konstrukcji i komponentów budowlanych wykorzystano określone konfiguracje. Wszystkie materiały otrzymano w stanie całkowicie obrobionym na zimno, z wyjątkiem wolframu CVD, który otrzymano jako zdeponowany. Ze względu na zwiększoną kruchość wolframu rekrystalizowanego i gruboziarnistego, materiał spawano w stanie po obróbce, aby zminimalizować wzrost ziaren w strefie wpływu ciepła. Ze względu na wysoki koszt materiału i stosunkowo małe dostępne ilości, zaprojektowaliśmy próbki do badań, w których wykorzystano minimalną ilość materiału niezbędną do uzyskania pożądanych informacji.
Procedura
Ponieważ temperatura przejścia od ciągliwego do kruchego (DBTT) wolframu jest wyższa od temperatury pokojowej, należy zachować szczególną ostrożność podczas obsługi i obróbki, aby uniknąć pękania1. Ścinanie powoduje pękanie krawędzi i odkryliśmy, że szlifowanie i obróbka elektroerozyjna pozostawiają na powierzchni smugi cieplne. Jeśli nie zostaną usunięte poprzez docieranie, pęknięcia te mogą rozprzestrzeniać się podczas spawania i późniejszego użytkowania.
Wolfram, podobnie jak wszystkie metale ogniotrwałe, należy spawać w bardzo czystej atmosferze gazu obojętnego (proces łuku wolframowego w gazie) lub próżni (wiązka elektronów pro:::ess)2, aby uniknąć zanieczyszczenia spoiny substancjami międzywęzłowymi. Ponieważ wolfram ma najwyższą temperaturę topnienia ze wszystkich metali (3410°C), sprzęt spawalniczy musi być w stanie wytrzymać wysokie temperatury robocze.

Tabela 1

Zastosowano trzy różne procesy spawania: spawanie łukiem wolframowym w gazie, lutospawanie łukiem gazowym i spawanie wiązką elektronów. Dla każdego materiału określono warunki zgrzewania niezbędne do całkowitego PCnetyzacji przy minimalnym wkładzie energii. Przed spawaniem materiał arkuszowy poddano obróbce mechanicznej. szerokie półfabrykaty i odtłuszczone alkoholem etylowym. Konstrukcja złącza miała kształt kwadratowego rowka, bez otworu korzeniowego.
Spawanie łukiem wolframowym w gazie
Wszystkie automatyczne i ręczne spawanie łukiem wolframowym w gazie wykonano w młotku ehamerowym utrzymywanym poniżej 5 x I lub. torr przez około 1 godzinę, a następnie zasypano bardzo czystym argonem. Jak pokazano na rys. 1A, komora została wyposażona w mechanizm przesuwowy i głowicę palnika do automatycznego spawania. Przedmiot obrabiany utrzymywano w miedzianym uchwycie wyposażonym we wkładki wolframowe we wszystkich punktach styku, aby zapobiec jego przylutowaniu do przedmiotu obrabianego pod wpływem uderzenia spawania. W podstawie tego uchwytu znajdowały się elektryczne grzejniki kasetowe, które wstępnie podgrzewały element do żądanej temperatury, rys. 1 B. Wszystkie spoiny wykonano przy prędkości przesuwu poniżej 10 ipm, prądzie około 350 amperów i napięciu od 10 do 15 V .
Lutospawanie gazowo-wolframowe A.c
Spoiny lutowane wolframem gazowym wykonano w piecu żarowym w atmosferze obojętnej, technikami podobnymi do

te opisane powyżej. Luty napawane wykonane z wolframu i spoiwa W-26% Re wykonano ręcznie; jednakże spoiny lutowane doczołowe były spawane automatycznie po umieszczeniu metalu dodatkowego w złączu doczołowym.
Spawanie wiązką elektronów
Spoiny belek eleetronowych wykonano w maszynie 150 kV 20 mA. Podczas spawania utrzymywano próżnię około 5 x I0-6 torr. Spawanie wiązką elektronów pozwala uzyskać bardzo wysoki stosunek głębokości do szerokości oraz wąską strefę wpływu ciepła.
, połączenie przez Chemical Vapor Disposition
Połączenia wolframowe wykonano poprzez osadzenie niestopowego spoiwa wolframowego w procesie chemicznego osadzania z fazy gazowej3. Wolfram osadzono przez redukcję sześciofluorku wolframu wodorem zgodnie z reakcją t
ciepło
WFs(g) + 3H,(g)一–+W(s) + 6HF(g).
Zastosowanie tej techniki łączenia wymagało jedynie niewielkich zmian w wyposażeniu i rozkładzie przepływu reagentów. Podstawową zaletą tego procesu w porównaniu z bardziej konwencjonalnymi metodami łączenia jest to, że ponieważ stosowane niskie temperatury (510 do 650 ° C) są znacznie niższe niż temperatura topnienia

wolfram (3410°C), rekrystalizacja i możliwa dalsza kruchość przetworzonego metalu podstawowego wolframu na skutek zanieczyszczeń lub wzrostu ziaren są zminimalizowane.
Wykonano kilka projektów połączeń, w tym zamknięcia czołowe i końcowe rur. Osadzanie przeprowadzono za pomocą miedzianego trzpienia, który służył jako element mocujący, element wyrównujący i podłoże. Po zakończeniu osadzania trzpień eoperowy usunięto przez wytrawienie. Ponieważ inne prace wykazały, że wolfram CVD posiada złożone naprężenia szczątkowe w momencie osadzania, złącza te poddawano naprężeniom przez jedną godzinę w temperaturze od 1000° do 1600° C przed obróbką skrawaniem lub testowaniem.
Inspekcja i testowanie
Przed badaniem złącza sprawdzano wizualnie, za pomocą penetrantu i radiografii. Typowe spoiny poddano analizie chemicznej pod kątem zawartości tlenu i azotu (Tabela 2), a w trakcie badań przeprowadzono szeroko zakrojone badania metalograficzne.
Ze względu na swoją nieodłączną prostotę i możliwość dostosowania do małych próbek, próbę zginania zastosowano jako główne kryterium integralności złącza i porównania procesów. Temperatury przejścia ciągliwego w kruchy określono za pomocą trójpunktowego aparatu do zginania złączy zarówno po spawaniu, jak i po starzeniu. Podstawową próbką do badań zginania była próbka podłużna

zagięcie czołowe o długości 24 t i szerokości 12 t, gdzie t jest grubością próbki. Próbki podparto na rozpiętości 15 ton i zginano tłokiem o promieniu 4 ton z szybkością 0,5 ipm. Geometria ta miała tendencję do normalizacji danych uzyskanych dla różnych grubości materiałów. Próbki zwykle zaginano poprzecznie do szwu spawalniczego (próbka zginana wzdłużnie), aby zapewnić równomierne odkształcenie spoiny, strefy wpływu ciepła i metalu rodzimego; jednakże dla porównania kilka próbek zostało wygiętych wzdłuż szwu spawalniczego (próbka zginana poprzecznie). W początkowej części badania zastosowano zagięcia czołowe; jednakże, ze względu na niewielkie nacięcie występujące na odpadach większości spoin, spowodowane ciężarem stopionego metalu, w późniejszych testach zastąpiono zagięcia graniowe. Zalecenia Rady Doradczej ds. Materiałów6 dotyczące prób zginania próbek blachy były przestrzegane możliwie najdokładniej. Ze względu na ograniczony materiał wybrano najmniejsze wskazane okazy.
W celu określenia temperatury przejścia zginania urządzenie do gięcia zamykano w piecu zdolnym do szybkiego podniesienia temperatury do 500°C. Za gięcie pełne uważano zagięcie od 90 do 105°. DBTT zdefiniowano jako najniższą temperaturę, w której speimen całkowicie wygina się bez skrzypienia. Mimo że badania przeprowadzono w powietrzu, odbarwienie próbek nie było widoczne aż do osiągnięcia temperatury badania 400°C.

Rysunek 1

Wyniki dla niestopowego wolframu
Ogólna spawalność
Spawanie łukiem gazowym Turzgstea — podczas spawania łukiem gazowym wolframowym o średnicy 1 cala. grubej blachy niestopowej, element musi zostać zasadniczo podgrzany, aby zapobiec pękaniu pod wpływem naprężeń wywołanych szokiem termicznym. Rysunek 2 przedstawia typowe pęknięcie powstające w wyniku spawania bez odpowiedniego podgrzewania wstępnego. W pęknięciu widoczny jest duży rozmiar ziaren i kształt spoiny oraz strefy wpływu ciepła. Badanie temperatur wstępnego nagrzewania od temperatury pokojowej do 540°C wykazało, że wstępne podgrzanie do minimum 150°C było konieczne w celu uzyskania spójnej produkcji jednowarstwowych spoin doczołowych wolnych od pęknięć. Temperatura ta odpowiada DBTI metalu nieszlachetnego. W tych testach nie wydawało się konieczne podgrzewanie do wyższych temperatur, ale materiały o wyższym DBTI lub konfiguracje, w których występują większe koncentracje naprężeń lub bardziej masywne części, mogą wymagać podgrzewania do wyższych temperatur.
Jakość konstrukcji spawanej zależy w dużym stopniu od procedur stosowanych przy wytwarzaniu metali nieszlachetnych. Autogeniczne spoiny w wolframie odlewanym łukowo są zasadniczo wolne od porowatości, ryc.
3A, ale spoiny wykonane z wolframu metodą metalurgii proszków charakteryzują się dużą porowatością, ryc. 3 (b), szczególnie wzdłuż linii wtopienia. Ilość tej porowatości, rys. 3B, szczególnie wzdłuż 3C, w spoinach wykonanych z opatentowanego produktu o niskiej porowatości (GE-15 produkowanego przez General Electric Co., Cleveland).
Spoiny łukowe z wolframem gazowym w wolframie CVD mają nietypowe strefy wpływu ciepła ze względu na strukturę ziaren ─ podstawowy metaF. Figura 4 przedstawia powierzchnię czołową i odpowiadający jej przekrój takiej spoiny czołowej łukiem gazowo-wolframowym. Należy pamiętać, że drobne ziarna na powierzchni podłoża wzrosły z powodu ciepła spawania. Widoczny jest także brak wzrostu dużej kolumny

słodziny. Ziarna kolumnowe zawierają gaz
bubb_les na granicach ziaren spowodowane przez zanieczyszczenia fluorowe8. W związku z tym, jeśli
drobnoziarnista powierzchnia podłoża jest usuwana przed spawaniem, spoina nie zawiera wykrywalnej metalograficznie strefy wpływu ciepła. Oczywiście w obrobionym materiale CVD (takim jak wytłaczane lub ciągnione rury) strefa wpływu ciepła spoiny ma normalną strukturę ziaren rekrystalizowanych.
Stwierdzono pęknięcia na granicach ziaren słupowych w RAZ kilku spoin z wolframu CVD. Pękanie to, pokazane na ryc. 5, spowodowane było szybkim tworzeniem się i wzrostem pęcherzyków na granicach ziaren w wysokich temperaturach9. W wysokich temperaturach występujących podczas spawania pęcherzyki były w stanie pochłonąć większość obszaru granicy ziaren; to, w połączeniu z naprężeniem powstającym podczas chłodzenia, rozerwało granice ziaren, tworząc pęknięcie. Badanie tworzenia się pęcherzyków w osadach wolframu i innych metali podczas obróbki cieplnej pokazuje, że pęcherzyki występują w metalach osadzonych poniżej 0,3 Tm (homologiczna temperatura topnienia). Obserwacja ta sugeruje, że pęcherzyki gazu tworzą się w wyniku koalescencji uwięzionych wolnych miejsc i gazów podczas wyżarzania. W przypadku wolframu CVD gazem jest prawdopodobnie fluor lub związek fluoru
Spawanie wiązką elektronów — Wolfram niestopowy spawano wiązką elektronów z podgrzewaniem wstępnym i bez niego. Potrzeba wstępnego podgrzewania różniła się w zależności od próbki. Aby zapewnić spoinę wolną od pęknięć, zaleca się wstępne podgrzanie co najmniej do wartości DBTT metalu nieszlachetnego. Spoiny wiązką elektronów w produktach metalurgii proszków mają również wspomnianą wcześniej porowatość spoiny.

Lutospawanie gazowo-wolframowe 一 W celu ustalenia, czy lutospawanie można zastosować z korzyścią, przeprowadziliśmy eksperymenty z procesem lutospawania gazowo-wolframowego do wykonywania lutospawów na arkuszach wolframu wytwarzanych metodą metalurgii proszków. Lutospawanie wykonano poprzez wstępne umieszczenie spoiwa wzdłuż połączenie doczołowe przed spawaniem. Spoiny lutowane wykonano z niestopowych Nb, Ta, Mo, Re i W-26% Re jako spoiwa. Zgodnie z oczekiwaniami, w przekrojach metalograficznych wszystkich połączeń występowała porowatość na linii wtopienia (rys. 6), ponieważ metale nieszlachetne były produktami metalurgii proszków. Pęknięte spoiny wykonane z niobu i molibdenu.
Porównano twardość spoin i lutospawów za pomocą badań spoin metodą ściegów na płycie wykonanych z wolframu niestopowego i W一26% Re jako spoiwa. Spoiny wolframem gazowym i lutospawy wykonano ręcznie na niestopowych produktach metalurgii proszków wolframu (o niskiej porowatości, zastrzeżonym gatunku (GE-15) i typowym gatunku handlowym). Spoiny i lutospoiny w każdym materiale starzono w temperaturach 900, 1200, 1600 i 2000°C przez 1, 10, 100 i 1000 godzin. Próbki zbadano metalograficznie i wykonano pomiary twardości spoiny, strefy wpływu ciepła i metalu nieszlachetnego, zarówno po spawaniu, jak i po obróbce cieplnej.

Tabela 2

Rysunek 2

Ponieważ materiałami użytymi w tym badaniu były produkty metalurgii proszków, w osadach spoin i lutów występowała różna porowatość. Ponownie, złącza wykonane z typowego metalu nieszlachetnego powstałego w wyniku metalurgii proszków miały większą porowatość niż złącza wykonane z opatentowanego wolframu o niskiej porowatości. Lutospoiny wykonane z spoiwem W-26% Re miały mniejszą porowatość niż spoiny wykonane z spoiwa z niestopowego wolframu.
Nie stwierdzono wpływu czasu ani temperatury na twardość spoin wykonanych z niestopowym wolframem jako spoiwem. Podczas spawania pomiary twardości spoiny i metali nieszlachetnych były zasadniczo stałe i nie zmieniły się po starzeniu. Jednakże spoiny lutowane wykonane z spoiwem W-26% Re były znacznie twardsze w stanie wytworzonym niż metal rodzimy (rys. 7). Prawdopodobnie wyższa twardość napoiny W-Re brée wynikała z utwardzania w roztworze stałym i/lub obecności fazy er drobno rozproszonej w zestalonej strukturze. Diagram fazowy wolframu 11 pokazuje, że podczas szybkiego chłodzenia mogą pojawić się zlokalizowane obszary o dużej zawartości renu, które mogą skutkować utworzeniem twardej, kruchej fazy w silnie segregowanej podstrukturze. Prawdopodobnie faza er była drobno rozproszona w ziarnach lub na granicach ziaren, chociaż żadna nie była wystarczająco duża, aby można ją było zidentyfikować za pomocą badania metalograficznego lub dyfrakcji promieni rentgenowskich.
Twardość wykreślono jako funkcję odległości od linii środkowej lutu dla różnych temperatur starzenia na rys. 7A. Zwróć uwagę na nagłą zmianę

twardości na linii wtopienia. Wraz ze wzrostem temperatury starzenia twardość lutu zmniejszała się, aż po 100 godzinach w temperaturze J 600°C twardość była taka sama jak twardość niestopowego metalu rodzimego wolframu. Ten trend zmniejszania się twardości wraz ze wzrostem temperatury utrzymywał się przez cały okres starzenia. Wydłużanie czasu w stałej temperaturze spowodowało również podobny spadek twardości, jak pokazano dla temperatury starzenia 1200°C na rys. 7B.
Łączenie metodą chemicznego osadzania z fazy gazowej — badano łączenie wolframu technikami CVD jako metodę wytwarzania spoin w różnych projektach próbek. Stosując odpowiednie uchwyty i maski ograniczające osadzanie się do pożądanych obszarów, połączono arkusze wolframu CVD i metalurgii proszków oraz wytworzono zamknięcia końcowe rur. Osadzanie w skosie pod kątem około 90 stopni spowodowało pękanie, rys. 8A, na przecięciach ziaren kolumnowych wyrastających z jednej strony skosu i podłoża (które zostało wytrawione). Jednakże uzyskano złącza o wysokiej integralności, bez pęknięć lub dużego gromadzenia się zanieczyszczeń, rys. 8B, gdy konfiguracja złącza została zmieniona poprzez szlifowanie powierzchni metalu nieszlachetnego do promienia 1 cala. styczna do grani spoiny. Aby zademonstrować typowe zastosowanie tego procesu w produkcji elementów paliwowych, wykonano kilka zamknięć końcowych w rurkach wolframowych. Połączenia te wykazały szczelność podczas testów za pomocą helowego detektora nieszczelności ze spektrometrem masowym.

Rysunek 3

Rysunek 4

Rysunek 5

Właściwości mechaniczne
Próby zginania spoin stapianych. Wyznaczono krzywe przejścia od plastycznej do kruchej dla różnych złączy wolframu niestopowego. Krzywe na rys. 9 pokazują, że DBTT dwóch metali nieszlachetnych powstałych w wyniku metalurgii proszków wynosiło około 1 50° C. Zwykle DBTT (najniższa temperatura, w której można wykonać zagięcie od 90 do 105 stopni) obu materiałów znacznie wzrasta po spawaniu . Temperatury przejścia wzrosły o około 175°C do wartości 325°C dla typowego wolframu stosowanego w metalurgii proszków i wzrosły o około 235°C do wartości 385°C dla zastrzeżonego materiału o niskiej porowatości. Różnicę w DBTT materiału zespawanego i niespawanego przypisano dużemu rozmiarowi ziaren i możliwej redystrybucji zanieczyszczeń w spoinach i strefach wpływu ciepła. Wyniki badań wykazały, że DBTT typowych spoin wolframowych wykonanych metodą metalurgii proszków była niższa niż materiału własnego, mimo że ten ostatni miał mniejszą porowatość. Wyższy DBTT spoiny w wolframie o niskiej porowatości mógł wynikać z jej nieco większego rozmiaru ziaren, rys. 3A i 3C.
Wyniki badań mających na celu określenie DBTT dla szeregu połączeń w wolframie niestopowym podsumowano w Tabeli 3. Próby zginania były dość wrażliwe na zmiany w procedurze testowania. Zagięcia korzeniowe okazały się bardziej plastyczne niż zagięcia czołowe. Odpowiednio dobrane odprężanie po spawaniu wydawało się znacznie obniżyć DBTT. Wolfram CVD miał po spawaniu najwyższy DBTT (560℃), jednak gdy po spawaniu poddano go odprężaniu w ciągu 1 godziny w temperaturze 1000℃, jego DBTT spadł do 350℃. odprężanie do 1000°C po spawaniu, jego DBTT spadło do 350°C. Odprężanie wolframu spawanego łukowo metodą metalurgii proszków przez 1 godz. w temperaturze 18000°C obniżyło DBTT tego materiału o około 100°C od wartości określonej dla niego jako- spawane. Odprężanie przez 1 godzinę w temperaturze 1000°C na złączu wykonanym metodami CVD dało najniższy DBTT (200°C). Należy zauważyć, że chociaż ta temperatura przejścia była znacznie niższa niż jakakolwiek inna temperatura przejścia określona w tym badaniu, na poprawę prawdopodobnie miała wpływ niższa prędkość odkształcania (0,1 vs 0,5 ipm) stosowana w testach połączeń CVD.

Próba zginania lutów lutowanych gazowo-wolframowo-łukowych wykonanych z Nb. Testom na zginanie poddano także Ta, Mo, Re i W-26% Re jako spoiwa, a wyniki podsumowano w tabeli 4. Największą ciągliwość uzyskano przy lutowaniu renem.

Chociaż wyniki tego pobieżnego badania wskazują, że odmienne spoiwo może wytwarzać połączenia o właściwościach mechanicznych wewnątrz jednorodnych spoin z wolframu, niektóre z tych spoiw mogą być przydatne w praktyce.

Wyniki dla stopów wolframu.