Wolfram ma długą i bogatą historię, sięgającą średniowiecza, kiedy górnicy cyny w Niemczech donosili o znalezieniu irytującego minerału, który często towarzyszył rudom cyny i zmniejszał uzysk cyny podczas wytapiania. Górnicy nadali minerałowi wolframowi przydomek ze względu na jego tendencję do „pożerania” cyny „jak wilk”.
Wolfram został po raz pierwszy zidentyfikowany jako pierwiastek w 1781 roku przez szwedzkiego chemika Carla Wilhelma Scheele, który odkrył, że z minerału znanego obecnie jako scheelit można wytworzyć nowy kwas, który nazwał kwasem wolframowym. Scheele i Torbern Bergman, profesor w Uppsali w Szwecji, opracowali pomysł wykorzystania redukcji tego kwasu węglem drzewnym w celu uzyskania metalu.

Wolfram, jaki znamy dzisiaj, został ostatecznie wyizolowany jako metal w 1783 roku przez dwóch hiszpańskich chemików, braci Juana Jose i Fausto Elhuyara, w próbkach minerału zwanego wolframitem, który był identyczny z kwasem wolframowym i który daje nam symbol chemiczny wolframu (W). . W pierwszych dziesięcioleciach po odkryciu naukowcy badali różne możliwe zastosowania tego pierwiastka i jego związków, ale wysoki koszt wolframu sprawiał, że nadal był on niepraktyczny do zastosowań przemysłowych.
W 1847 roku inżynier Robert Oxland otrzymał patent na przygotowanie, formowanie i redukcję wolframu do postaci metalicznej, dzięki czemu zastosowania przemysłowe są bardziej opłacalne, a przez to bardziej wykonalne. Stale zawierające wolfram zaczęto patentować w 1858 r., co doprowadziło do powstania pierwszych stali samoutwardzalnych w 1868 r. Nowe formy stali zawierające do 20% wolframu zostały zaprezentowane na Wystawie Światowej w Paryżu we Francji w 1900 r. i pomogły w rozpowszechnieniu metalu przemysł pracy i budownictwo; te stopy stali są nadal szeroko stosowane w warsztatach mechanicznych i budownictwie.

W 1904 roku opatentowano pierwsze żarówki z żarnikiem wolframowym, które zastąpiły mniej wydajne i szybciej wypalające się lampy z włókna węglowego. Od tego czasu włókna stosowane w żarówkach są produkowane z wolframu, co czyni go niezbędnym dla rozwoju i wszechobecności nowoczesnego sztucznego oświetlenia.
W przemyśle narzędziowym zapotrzebowanie na matryce ciągnące o twardości diamentu i maksymalnej trwałości spowodowało rozwój spiekanych węglików wolframu w latach dwudziestych XX wieku. Wraz z rozwojem gospodarczym i przemysłowym po II wojnie światowej, wzrósł także rynek węglików spiekanych stosowanych na materiały narzędziowe i części puszek. Obecnie wolfram jest najszerzej stosowanym metalem ogniotrwałym i nadal jest ekstrahowany głównie z wolframitu i innego minerału, scheelitu, przy użyciu tej samej podstawowej metody opracowanej przez braci Elhuyar.

Wolfram często łączy się ze stalą, tworząc wytrzymałe metale, które są stabilne w wysokich temperaturach i wykorzystywane do wytwarzania takich produktów, jak narzędzia do cięcia o dużej prędkości i dysze do silników rakietowych, a także do stosowania na dużą skalę żelazowolframu jako dzioby statków, zwłaszcza lodołamacze. Produkty z wolframu metalicznego i stopów wolframu są poszukiwane do zastosowań, w których wymagany jest materiał o dużej gęstości (19,3 g/cm3), np. penetratory energii kinetycznej, przeciwwagi, koła zamachowe i regulatory. Inne zastosowania obejmują osłony przed promieniowaniem i cele rentgenowskie .
Wolfram tworzy również związki – na przykład z wapniem i magnezem, nadające właściwości fosforyzujące, które są przydatne w żarówkach fluorescencyjnych. Węglik wolframu to niezwykle twardy związek, który odpowiada za około 65% zużycia wolframu i jest stosowany w takich zastosowaniach, jak końcówki wierteł, narzędzia skrawające o dużej prędkości i maszyny górnicze. Węglik wolframu słynie ze swojej odporności na zużycie; w rzeczywistości można go ciąć wyłącznie narzędziami diamentowymi. Węglik wolframu wykazuje również przewodność elektryczną i cieplną oraz wysoką stabilność. Jednak kruchość jest problemem w zastosowaniach konstrukcyjnych poddawanych dużym obciążeniom i doprowadziła do opracowania kompozytów ze spoiwem metalowym, takich jak dodatek kobaltu w celu utworzenia węglika spiekanego.
Na rynku wolfram i jego kształtki – takie jak stopy ciężkie, wolfram miedzi i elektrody – wytwarza się poprzez prasowanie i spiekanie w kształcie zbliżonym do netto. W przypadku wyrobów z drutu i prętów wolfram jest prasowany i spiekany, po czym następuje kształtowanie oraz wielokrotne ciągnienie i wyżarzanie w celu wytworzenia charakterystycznej wydłużonej struktury ziaren, która przenosi się na gotowe produkty, od dużych prętów po bardzo cienkie druty.