ਟੰਗਸਟਨ ਦਾ ਮੱਧ ਯੁੱਗ ਦਾ ਇੱਕ ਲੰਮਾ ਅਤੇ ਮੰਜ਼ਿਲਾ ਇਤਿਹਾਸ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਜਰਮਨੀ ਵਿੱਚ ਟਿਨ ਮਾਈਨਰ ਇੱਕ ਤੰਗ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਖਣਿਜ ਲੱਭਣ ਦੀ ਰਿਪੋਰਟ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਅਕਸਰ ਟੀਨ ਦੇ ਧਾਤ ਦੇ ਨਾਲ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਪਿਘਲਣ ਦੌਰਾਨ ਟੀਨ ਦੀ ਪੈਦਾਵਾਰ ਨੂੰ ਘਟਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਖਣਿਜਾਂ ਨੇ ਮਿਨਰਲ ਵੁਲਫ੍ਰਾਮ ਨੂੰ "ਬਘਿਆੜ ਵਾਂਗ" ਟੀਨ ਨੂੰ "ਖਾਣ" ਦੀ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਲਈ ਉਪਨਾਮ ਦਿੱਤਾ।
ਟੰਗਸਟਨ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ 1781 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤੱਤ ਵਜੋਂ ਪਛਾਣਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਸਵੀਡਿਸ਼ ਰਸਾਇਣ ਵਿਗਿਆਨੀ ਕਾਰਲ ਵਿਲਹੇਲਮ ਸ਼ੀਲੇ ਦੁਆਰਾ, ਜਿਸਨੇ ਖੋਜ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਐਸਿਡ, ਜਿਸਨੂੰ ਉਹ ਟੰਗਸਟਿਕ ਐਸਿਡ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਇੱਕ ਖਣਿਜ ਤੋਂ ਬਣਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਹੁਣ ਸ਼ੀਲਾਈਟ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸ਼ੀਲੇ ਅਤੇ ਟੋਰਬਰਨ ਬਰਗਮੈਨ, ਉਪਸਾਲਾ, ਸਵੀਡਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ, ਨੇ ਇੱਕ ਧਾਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸ ਐਸਿਡ ਦੇ ਚਾਰਕੋਲ ਦੀ ਕਮੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਵਿਕਸਿਤ ਕੀਤਾ।

ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅੱਜ ਟੰਗਸਟਨ ਨੂੰ 1783 ਵਿੱਚ ਦੋ ਸਪੇਨੀ ਰਸਾਇਣ ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ, ਭਰਾਵਾਂ ਜੁਆਨ ਜੋਸ ਅਤੇ ਫੌਸਟੋ ਏਲਹੁਯਾਰ ਦੁਆਰਾ ਵੁਲਫਰਾਮਾਈਟ ਨਾਮਕ ਖਣਿਜ ਦੇ ਨਮੂਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਧਾਤ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਅਲੱਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜੋ ਕਿ ਟੰਗਸਟਿਕ ਐਸਿਡ ਦੇ ਸਮਾਨ ਸੀ ਅਤੇ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਟੰਗਸਟਨ ਦਾ ਰਸਾਇਣਕ ਚਿੰਨ੍ਹ (W) ਦਿੰਦਾ ਹੈ। . ਖੋਜ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਹਿਲੇ ਦਹਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਨੇ ਤੱਤ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਮਿਸ਼ਰਣਾਂ ਲਈ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸੰਭਾਵਿਤ ਉਪਯੋਗਾਂ ਦੀ ਖੋਜ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਟੰਗਸਟਨ ਦੀ ਉੱਚ ਕੀਮਤ ਨੇ ਇਸਨੂੰ ਉਦਯੋਗਿਕ ਵਰਤੋਂ ਲਈ ਅਜੇ ਵੀ ਅਵਿਵਹਾਰਕ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ।
1847 ਵਿੱਚ, ਰਾਬਰਟ ਆਕਸਲੈਂਡ ਨਾਮਕ ਇੱਕ ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਨੂੰ ਟੰਗਸਟਨ ਨੂੰ ਇਸਦੇ ਧਾਤੂ ਫਾਰਮੈਟ ਵਿੱਚ ਤਿਆਰ ਕਰਨ, ਬਣਾਉਣ ਅਤੇ ਘਟਾਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਪੇਟੈਂਟ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਦਯੋਗਿਕ ਐਪਲੀਕੇਸ਼ਨਾਂ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਲਾਗਤ-ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ, ਵਧੇਰੇ ਸੰਭਵ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। 1858 ਵਿੱਚ ਟੰਗਸਟਨ ਵਾਲੇ ਸਟੀਲਾਂ ਦਾ ਪੇਟੈਂਟ ਹੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ, ਜਿਸ ਨਾਲ 1868 ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਸਵੈ-ਸਖਤ ਸਟੀਲ ਬਣ ਗਈ। 20% ਤੱਕ ਟੰਗਸਟਨ ਵਾਲੇ ਸਟੀਲ ਦੇ ਨਵੇਂ ਰੂਪ ਪੈਰਿਸ, ਫਰਾਂਸ ਵਿੱਚ 1900 ਦੀ ਵਿਸ਼ਵ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ, ਅਤੇ ਧਾਤ ਦੇ ਵਿਸਤਾਰ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਕੰਮ ਅਤੇ ਉਸਾਰੀ ਉਦਯੋਗ; ਇਹ ਸਟੀਲ ਮਿਸ਼ਰਤ ਅੱਜ ਵੀ ਮਸ਼ੀਨ ਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਅਤੇ ਉਸਾਰੀ ਵਿੱਚ ਵਿਆਪਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

1904 ਵਿੱਚ, ਪਹਿਲੇ ਟੰਗਸਟਨ ਫਿਲਾਮੈਂਟ ਲਾਈਟ ਬਲਬਾਂ ਨੂੰ ਪੇਟੈਂਟ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਾਰਬਨ ਫਿਲਾਮੈਂਟ ਲੈਂਪਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਲੈ ਲਈ ਗਈ ਸੀ ਜੋ ਘੱਟ ਕੁਸ਼ਲ ਸਨ ਅਤੇ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਸੜ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਤਪਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੇ ਬਲਬਾਂ ਵਿੱਚ ਵਰਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਫਿਲਾਮੈਂਟਸ ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਹੀ ਟੰਗਸਟਨ ਤੋਂ ਬਣਾਏ ਗਏ ਹਨ, ਜੋ ਇਸਨੂੰ ਆਧੁਨਿਕ ਨਕਲੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਅਤੇ ਸਰਵ ਵਿਆਪਕਤਾ ਲਈ ਜ਼ਰੂਰੀ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ।
ਟੂਲਿੰਗ ਉਦਯੋਗ ਵਿੱਚ, ਹੀਰੇ ਵਰਗੀ ਕਠੋਰਤਾ ਅਤੇ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਟਿਕਾਊਤਾ ਦੇ ਨਾਲ ਡਰਾਇੰਗ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ 1920 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਸੀਮਿੰਟਡ ਟੰਗਸਟਨ ਕਾਰਬਾਈਡ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਰਥਿਕ ਅਤੇ ਉਦਯੋਗਿਕ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਨਾਲ, ਟੂਲ ਸਮੱਗਰੀਆਂ ਅਤੇ ਕੈਨਸਟ「ਨਿਲਾਮੀ ਪੁਰਜ਼ਿਆਂ ਲਈ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸੀਮਿੰਟਡ ਕਾਰਬਾਈਡਾਂ ਦਾ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵੀ ਵਧਿਆ। ਅੱਜ, ਟੰਗਸਟਨ ਰਿਫ੍ਰੈਕਟਰੀ ਧਾਤੂਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਰਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਅਜੇ ਵੀ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵੁਲਫਰਾਮਾਈਟ ਅਤੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਖਣਿਜ, ਸ਼ੀਲਾਈਟ ਤੋਂ ਕੱਢੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਐਲਹੁਯਾਰ ਭਰਾਵਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵਿਕਸਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਉਸੇ ਬੁਨਿਆਦੀ ਢੰਗ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ।

ਟੰਗਸਟਨ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਸਖ਼ਤ ਧਾਤਾਂ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਸਟੀਲ ਨਾਲ ਮਿਸ਼ਰਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉੱਚ ਤਾਪਮਾਨਾਂ 'ਤੇ ਸਥਿਰ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਉੱਚ-ਸਪੀਡ ਕੱਟਣ ਵਾਲੇ ਟੂਲ ਅਤੇ ਰਾਕੇਟ ਇੰਜਣ ਨੋਜ਼ਲ ਵਰਗੇ ਉਤਪਾਦ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਵਰਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਦੇ ਨੁਕਸ ਵਾਂਗ ਫੈਰੋ-ਟੰਗਸਟਨ ਦੀ ਵੱਡੀ ਮਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਵਰਤੋਂ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਬਰਫ਼ ਤੋੜਨ ਵਾਲੇ। ਧਾਤੂ ਟੰਗਸਟਨ ਅਤੇ ਟੰਗਸਟਨ ਅਲੌਏ ਮਿੱਲ ਉਤਪਾਦ ਉਹਨਾਂ ਐਪਲੀਕੇਸ਼ਨਾਂ ਦੀ ਮੰਗ ਵਿੱਚ ਹਨ ਜਿਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਉੱਚ-ਘਣਤਾ ਵਾਲੀ ਸਮੱਗਰੀ (19.3 g/cm3) ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਾਇਨੇਟਿਕ ਐਨਰਜੀ ਪੇਨੀਟਰੇਟਰ, ਕਾਊਂਟਰਵੇਟ, ਫਲਾਈਵ੍ਹੀਲ, ਅਤੇ ਗਵਰਨਰ ਹੋਰ ਐਪਲੀਕੇਸ਼ਨਾਂ ਵਿੱਚ ਰੇਡੀਏਸ਼ਨ ਸ਼ੀਲਡ ਅਤੇ ਐਕਸ-ਰੇ ਟੀਚੇ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। .
ਟੰਗਸਟਨ ਮਿਸ਼ਰਣ ਵੀ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ - ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਕੈਲਸ਼ੀਅਮ ਅਤੇ ਮੈਗਨੀਸ਼ੀਅਮ ਦੇ ਨਾਲ, ਫਾਸਫੋਰਸੈਂਟ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾਵਾਂ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਫਲੋਰੋਸੈਂਟ ਲਾਈਟ ਬਲਬਾਂ ਵਿੱਚ ਉਪਯੋਗੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਟੰਗਸਟਨ ਕਾਰਬਾਈਡ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਖ਼ਤ ਮਿਸ਼ਰਣ ਹੈ ਜੋ ਟੰਗਸਟਨ ਦੀ ਖਪਤ ਦਾ ਲਗਭਗ 65% ਬਣਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਦੀ ਵਰਤੋਂ ਐਪਲੀਕੇਸ਼ਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਡ੍ਰਿਲ ਬਿੱਟਾਂ ਦੇ ਟਿਪਸ, ਹਾਈ-ਸਪੀਡ ਕੱਟਣ ਵਾਲੇ ਟੂਲ, ਅਤੇ ਮਾਈਨਿੰਗ ਮਸ਼ੀਨਰੀ ਟੰਗਸਟਨ ਕਾਰਬਾਈਡ ਇਸਦੇ ਪਹਿਨਣ ਪ੍ਰਤੀਰੋਧ ਲਈ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੈ; ਵਾਸਤਵ ਵਿੱਚ, ਇਸਨੂੰ ਸਿਰਫ ਹੀਰੇ ਦੇ ਸੰਦਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਕੱਟਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਟੰਗਸਟਨ ਕਾਰਬਾਈਡ ਬਿਜਲੀ ਅਤੇ ਥਰਮਲ ਚਾਲਕਤਾ, ਅਤੇ ਉੱਚ ਸਥਿਰਤਾ ਵੀ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤਣਾਅ ਵਾਲੇ ਢਾਂਚਾਗਤ ਕਾਰਜਾਂ ਵਿੱਚ ਭੁਰਭੁਰਾਪਨ ਇੱਕ ਮੁੱਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਧਾਤੂ-ਬੰਧਨ ਵਾਲੇ ਕੰਪੋਜ਼ਿਟਸ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਵੱਲ ਅਗਵਾਈ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸੀਮੈਂਟਡ ਕਾਰਬਾਈਡ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕੋਬਾਲਟ ਦਾ ਵਾਧੂ।
ਵਪਾਰਕ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਟੰਗਸਟਨ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਆਕਾਰ ਦੇ ਉਤਪਾਦ - ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਭਾਰੀ ਮਿਸ਼ਰਤ, ਤਾਂਬੇ ਦੇ ਟੰਗਸਟਨ, ਅਤੇ ਇਲੈਕਟ੍ਰੋਡ - ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਸ਼ੁੱਧ ਆਕਾਰ ਵਿੱਚ ਦਬਾਉਣ ਅਤੇ ਸਿੰਟਰਿੰਗ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਤਾਰ ਅਤੇ ਡੰਡੇ ਤੋਂ ਬਣੇ ਉਤਪਾਦਾਂ ਲਈ, ਟੰਗਸਟਨ ਨੂੰ ਦਬਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਿੰਟਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਵੈਗਿੰਗ ਅਤੇ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਡਰਾਇੰਗ ਅਤੇ ਐਨੀਲਿੰਗ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਲੰਬੇ ਹੋਏ ਅਨਾਜ ਦੀ ਬਣਤਰ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਜੋ ਵੱਡੀਆਂ ਡੰਡੀਆਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਬਹੁਤ ਪਤਲੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਤੱਕ ਦੇ ਤਿਆਰ ਉਤਪਾਦਾਂ ਵਿੱਚ ਚਲਦੀ ਹੈ।