اکثر ترکیبات مولیبدن حلالیت کمی در آب دارند، اما زمانی که مواد معدنی حاوی مولیبدن با اکسیژن و آب تماس پیدا می‌کنند، یون مولیبدات MoO2-4 کاملاً محلول است. در صنعت، ترکیبات مولیبدن (حدود 14 درصد از تولید جهانی عنصر) در کاربردهای فشار بالا و دمای بالا به عنوان رنگدانه و کاتالیزور استفاده می شود.

آنزیم های حاوی مولیبدن تا حد زیادی رایج ترین کاتالیزورهای باکتریایی برای شکستن پیوند شیمیایی در نیتروژن مولکولی اتمسفر در فرآیند تثبیت بیولوژیکی نیتروژن هستند. در حال حاضر حداقل 50 آنزیم مولیبدن در باکتری ها، گیاهان و حیوانات شناخته شده است، اگرچه تنها آنزیم های باکتریایی و سیانوباکتریایی در تثبیت نیتروژن نقش دارند. این نیتروژنازها حاوی مولیبدن به شکلی متفاوت از سایر آنزیم های مولیبدن هستند که همگی حاوی مولیبدن کاملاً اکسید شده در کوفاکتور مولیبدن هستند. این آنزیم های مختلف کوفاکتور مولیبدن برای ارگانیسم ها حیاتی هستند و مولیبدن یک عنصر ضروری برای زندگی در همه موجودات یوکاریوت بالاتر است، البته نه در همه باکتری ها.

خواص فیزیکی

در شکل خالص، مولیبدن یک فلز خاکستری نقره‌ای با سختی Mohs 5.5 و وزن اتمی استاندارد 95.95 گرم بر مول است. نقطه ذوب آن 2623 درجه سانتیگراد (4753 درجه فارنهایت) است. از میان عناصر طبیعی، تنها تانتالیوم، اسمیم، رنیم، تنگستن و کربن دارای نقطه ذوب بالاتری هستند. این یکی از کمترین ضرایب انبساط حرارتی را در میان فلزات تجاری مورد استفاده دارد. استحکام کششی سیم‌های مولیبدن حدود 3 برابر افزایش می‌یابد، از حدود 10 تا 30 گیگا پاسکال، زمانی که قطر آنها از 50 تا 100 نانومتر به 10 نانومتر کاهش می‌یابد.

خواص شیمیایی

مولیبدن یک فلز واسطه با الکترونگاتیوی 2.16 در مقیاس پالینگ است. در دمای اتاق به وضوح با اکسیژن یا آب واکنش نمی دهد. اکسیداسیون ضعیف مولیبدن در دمای 300 درجه سانتیگراد (572 درجه فارنهایت) شروع می شود. اکسیداسیون توده ای در دمای بالاتر از 600 درجه سانتیگراد رخ می دهد و در نتیجه تری اکسید مولیبدن ایجاد می شود. مانند بسیاری از فلزات واسطه سنگین تر، مولیبدن تمایل کمی برای تشکیل کاتیون در محلول آبی نشان می دهد، اگرچه کاتیون Mo3+ تحت شرایط به دقت کنترل شده شناخته شده است.